Ryzykuję mówić głośno!
Wiem, że ten post spowoduje, że wielu ludzi będzie na mnie wściekłych i spojrzy na mnie z gniewem, ale biorę to ryzyko na siebie.
Dlaczego?
Bo chyba to jest jedyne, co mogę zrobić dla innych dzieci – porozmawiać nie z nimi, ale z ich rodzicami, wujkami, ciotkami czy dziadkami. Dziecko jest tylko dzieckiem. Przyjmuje życie takie, jakie jest. Bierze przykład z góry. Uczy się przez modelowanie.
A od kogo?
Od nas!
Wiadomo, że w pewnym momencie życia to rówieśnicy są mega ważni, to rówieśnicy mają wpływ. Ale to w domu dziecko się kształtuje. To z domu wynosi podstawowe wartości. To od najbliższych uczy się miłości, relacji, tego jak spędzać czas, co robić w wolnych chwilach…
W poszukiwaniu kozła ofiarnego…
Nie szukajmy kozła ofiarnego pod postacią szkoły czy innych czynników…!
Zawsze masz wybór… I to może przerażać wielu…
Możesz nie puścić dziecka do szkoły… Może przecież być w edukacji domowej…
Ale czy chcesz wziąć pełną odpowiedzialność za swoje dziecko?
Nie szukajmy kozła ofiarnego pod postacią telefonu, komputera czy tableta ….
Od kogo to dziecko ten sprzęt ma? Samo sobie kupiło? Samo świadomie od urodzenia usiadło i gra po kilkanaście godzin dziennie …?
Nie szukajmy kozła ofiarnego pod postacią rozwijającego się świata, pędzącego jak szalony. Nie mamy na niego wpływu. Skupmy się na tym, na co mamy wpływ.
Oburzenie, bezsilność, niemoc…
Nie mam wpływu na to, że idę do knajpy i widzę, że dziecko ma może 1,5 roku maksymalnie i rodzic kładzie mu przed twarzą telefon i włącza bajki ect… A ono bez namysłu wkłada do ust kolejny kęs jedzenia. Nawet nie mam czasu zastanowić się, czy ono jest realnie głodne. (nie jest to sytuacja 1 na milion – to codzienność)
Albo już starsze dzieci, które siedzą ze swoimi rodzicami wpatrzone w swoje telefony, nie mówią nic… zero kontaktu ze światem realnym…
Tysiące innych sytuacji mogłabym tu przytoczyć… Myślę, że Wy też…
Już słyszę w uszach to oburzenie…
I zaraz widzę tu tłum oburzonych mam, które mówią, że one chcą mieć chwilę wytchnienia, chwilę dla siebie… „Że mają do tego prawo… tak teraz świat wygląda… wszyscy tak robią… nie ma jak inaczej zrobić…”
Kurwa! Powiedzmy to głośno: To jest pójście na łatwiznę. To jest przypadkowe macierzyństwo. To jest jakiś współczesny dramat!
Wiele razy gotowało się w mnie kiedy widziałam dziecko roczne w wózku z telefonem w ręku oglądające YT i karmione przez matkę jakimś cukrowym jedzeniem…
Ale co mam zrobić? Mam podejść i interweniować?
Nie będę mówić nikomu jak ma żyć. Sama nie chciałabym, aby ktoś mi to mówił. Każdy ma prawo do popełniania swoich błędów…
Dlatego czuję w takich chwilach bezsilność.
Statystyki…
A potem czytam te statystyki o dzieciach opublikowanych przez Fundację Młody Głowy... O ich próbach samobójczych, ich problemach o odżywianiu, samoakceptacji…
Wtedy chce mi się przeklinać:
„Kurwa ludzie otwórzcie oczy! Nie udawajcie, że nie widzicie własnych dzieci!”
Ale czy ktoś usłyszałby mój krzyk. Bezradny. Bezsilny, tak naprawdę.
Mnie to stresuje…
Świata nie zbawię. Sama mam ogromne wyzwanie i odpowiedzialność w wychowaniu 3 dzieci. Mega mnie to stresuje, aby dziecko dorastało w swobodzie i balansie. Nie na skraju, gdzieś w kącie z telefonem odłączone od świata rzeczywistego, ani nie wciąż kontrolowane i otoczone nadopiekuńczością. To jest trudne zadanie dzisiejszych czasów.
Po co Wam o tym piszę?
Mówię o tym głośno. Aby podkreślić, powagę sytuacji, zwrócić oczy dorosłych osób na swoje dzieci i na siebie. A nie na szukanie kozła ofiarnego, winowajcy czy sposobu pójścia na łatwiznę…
Bądźmy tu i teraz. Ze sobą i ze swoim dzieckiem. Tylko tyle. Ale jak się okazuje, aż tyle!
Jak ja staram się to robić, czasem lepiej, czasem gorzej… napisałam dokładnie o tym TU – zajrzyj i się przekonaj, co u mnie działa.
A Ty co czujesz?
Też czujecie czasem frustrację?
Bezsilność co do tematu?
Stajcie w dylemacie moralnym?
Podzielcie się!
